دوستی گفته بود غیرقابل تحمل ترین آدم ها اون هایی هستن که حرف نمیزنن و انتظار دارن از رفتارشون بفهمیم چرا ناراحتن!
ممکنه اشتباه باشه اما در جوابش نوشتم برای من حالت های مختلفی داره:
اولین حالتش اینه که همیشه فکر میکنم اگه طرفم براش مهم باشه و حداقل ترین شناخت ها رو از من داشته باشه، پس خودش میفهمه ناراحتم و به واسطه ی اون دنبالِ دلیلش میگرده و اگر پیدا نکرد، میپرسه.
حالت دوم این هست که من از کسی ناراحت میشم و خودِ اون شخص چندان برام اهمیتی نداره (حداقل توی اون مقطع زمانی) یا اهمیتش رو کم کم به دلایل مختلف از دست داده؛ پس در مورد ناراحتیم هم حرفی بهش نمیزنم.
سومین حالتش هم اینه که اون آدم انقدر برام مهمه که بخاطرِ حفظ شدنِ احترام های بین مون و حتی بخاطرِ اینکه اون رو ناراحت یا خجالت زده نکنم، چیزی نمیگم تا شاید خودش بفهمه و بعد اگر متوجه نشد، توی یه زمان مناسب، وقتی که ناراحتی من کمتر شده و اونم توی شرایطِ مناسبیه، با حالِ خوب میگم تا متوجهش کنم. (حالا ممکنه توی این فاصله ی زمانی یکم سرسنگین بشه رفتار دو طرف اما خب به حفظ شدنِ احترام بین شون می ارزه به نظرم)