توی دعای عرفه دوازده بار اومده "لا اله الا انت سبحانک انی کنت من..."
این ها دوازده تا وادی هستند که اولیش شکستنِ نفس هست و آخریش توحید در محبت! این وادی آخر، همون وادی مقدس طُوی هست. وادی طُوی، وادی توحید در محبت، یعنی کسی توی قلبت در کنار خدا قرار نگیره و همه یه پله پایین تر باشند. واسه مشخص شدن حساسیت و سختی های این وادی سه تا مثال میشه زد:
۱- حضرت عیسی که به دنیا اومدند، وقتی گریه میکردند، چون حضرت مریم شیر نداشتند که به بچه بدند، از خدا طلب غذا و آب کردند و خدا براشون از درخت خشکیده خرما و از زیر پاشون آب قرار داد. یک روز حضرت مریم از خدا میپرسند که چی شده؟ چرا اون موقعی که من تنها بودم و توی محراب عبادت میکردم، برام غذا و میوه میفرستادی اما حالا باید خودم طلب کنم؟ چرا رفتارت با من عوض شده؟
خداوند میگه چون رفتار تو هم عوض شده؛ قلبت دیگه جایگاه من به تنهایی نیست! که همینجا حضرت مریم توبه میکنند و خدا برای پذیرفتن توبه شون میگه که باید با عیسی بری داخل شهر...
٢- حضرت موسی با همسر و فرزندشون داخل یه بیابانی بودند. برای جلوگیری از حمله ی گرگ، حضرت موسی میرند هیزم جمع کنند تا آتش درست کنند. بین راه خدا شروع میکنه به صحبت کردن باهاشون ولی ایشون حواسشون صد در صد پیش خدا نبوده. خدا صبر میکنه، صبر میکنه، اما بالاخره از حضرت موسی میپرسه چرا حواست نیست؟ حواست کجاست؟ حضرت میگن زن و بچه م وسط بیابون هستند، از ترس اینکه "ممکنه" گرگ بهشون حمله کنه، حواسم پیش اوناست!
٣- وقتی حضرت ابراهیم بعد از سال ها پسرشون رو میبینند، چنان اسماعیل رو به آغوش میکشند و از دیدنش لذت میبرند که باز اینجا هم ایشون از این وادی فاصله میگیرند و وقتی توبه میکنند، خدا برای پذیرفتن توبه شون، ایشون رو با ماجرای قربانی کردن حضرت اسماعیل امتحان میکنند.
اما بیایم سراغ امام حسین؛ میشه گفت کربلا همون وادی طُوی ست. امام حسین نه تنها لحظه ای از این وادی فاصله نگرفتند، بلکه توی روز عاشورا، هر لحظه برای خدا، با رضایت، یکی از عزیزانشون رو (جلوی چشم اعضای خانواده شون) تقدیم کردند...!
+ خیلی خلاصه وار و نقل به مضمونه.