دیروز وقتی داور به کمک وی اِی آر گلِ کره ای ها را صحیح اعلام کرد، آلمان ها وسط کوهی از آه و حسرت و چهره های پُر از غم، بدونِ ذره ای اعتراض، داد و بیداد یا دویدن دنبالِ داور، گل را پذیرفتند.
آنها فهمیدند چه فاجعه ای برایشان رخ داده است. فهمیدند جام برایشان ممکن است دیگر تمام شده باشد. اما به جای صرف انرژی برای اعتراض به داور، یک صحنه ی هیجان انگیز را خلق کردند.
در میان آن همه چهره ی بهت زده، نگران و مأیوس یک نفر از همان لحظه به این فکر می کرد که چطور جبران کنند!
در آن صحنه توماس مولِر به سمت داور رفت و زمان باقی مانده تا پایانِ بازی را پرسید و با دست به تمامِ بازیکنان تیم عدد شش را نشان داد یعنی هنوز میتوانند تلاش کنند. شاید همه ی بینندگانِ جهان اعتقاد داشتند آن ها حذف شده اند ولی خودشان فکر می کردند که می توانند بر‌گردند حتی اگر فقط شش دقیقه زمان مانده باشد.
آنقدر امید داشتند برای بازگشت به بازی که سر از پا حمله شدند و چندین موقعیت ایجاد کردند حتی مانوئل نویِر (دروازه بان آن ها) هم جلو آمد تا به این مهم تحقق ببخشد.
آن ها میدانستند با مساوی هم حذف می شوند اما باز با امید ادامه دادند.
شاید این بار جمله ی آلمان ها همیشه به بازی بر می گردند حتی اگر کسی منتظر بازگشت آن ها نباشد، مصداق پیدا نکرد اما این ذهنیت را ایجاد کرد که خودشان ایمان دارند که می توانند.
آن ها نشان دادند این فقط یک جمله نیست، باور یک ملت است.
این تصویر از مولِر و امید به بازگشت، برای همیشه گوشه ذهنم باقی خواهد ماند.
به این فکر میکنم که خواندن چند کتاب یا چند ساعت کلاسِ درس میتوانست این اندازه امیدوار ماندن تا لحظه پایان را به من یاد بدهد که با دیدنِ فقط یک صحنه از فوتبال یاد گرفتم!
- ۹۷/۰۴/۰۷
